In 2013 zijn heel wat mensen op zichzelf teruggeworpen.

Veel mensen hebben het niet makkelijk gehad.
Ik hoorde vaak van mensen dat ze zich eenzaam en/of alleen voelden.

Toch is er een heel groot verschil tussen ‘alleen zijn’ en ‘eenzaam zijn’.

Alleen zijn is gewoon dat je op dat moment geen andere mensen om je heen hebt.
Dat wil dan nog niet per definitie zeggen dat je je eenzaam voelt.
Als je alleen bent en in contact met jezelf, je ziel, dan kun je je juist volmaakt gelukkig voelen.

Fotografie: Odeta Grigaita

Je kunt je daarentegen heel erg eenzaam voelen te midden van duizenden mensen.

Wat is nu het verschil?

Bij het ene lijd je en bij het andere niet.

Als je je eenzaam voelt ben je het contact met jezelf verloren.
Met je eigen ziel.
Dat voelt heel eenzaam en verloren.
Het maakt daarbij niet uit hoeveel mensen je om je heen hebt.

De mensen om je heen geven je wel afleiding, zodat je de eenzaamheid niet zo hoeft te voelen en er dus ook niet zoveel mee hoeft te doen, maar op een gegeven moment gaat het je toch opbreken, omdat het gevoel van eenzaamheid altijd als een soort knagend gevoel aanwezig blijft op de achtergrond. Je verdooft en onderdrukt alleen dat gevoel door de afleiding.

Juist vaak door de gecompliceerdheid in de contacten met anderen word je bij jezelf weggehaald. Mensen doen vaak andere dingen dan dat ze zeggen. Ze zijn niet helemaal eerlijk of helemaal niet eerlijk. Ze liegen en bedriegen soms. Ze projecteren hun eigen pijn en frustraties op jou, enz. Klinkt misschien allemaal wat negatief, maar is wel gewoon zo, dus laten we nu niet net doen of dit zo’n prachtige en liefhebbende wereld is, want dan ben je eerder naïef dan negatief. En de meesten onder ons hebben het op dit moment niet zo gemakkelijk, dus frustraties en pijn alom. Gewoon lekker je ogen en oren opendoen en durven kijken, dan weet je waar ik het over heb.

En als je dan ook nog een beetje sensitief bent en alles behoorlijk binnen laat komen, dan valt dat soms niet mee om ‘bij jezelf’ te blijven.

En juist die gecompliceerdheid en onduidelijkheid van alles kunnen je zo uit balans brengen en/of onzeker maken dat je daardoor weggaat bij jezelf. Je gaat als het ware ‘langs de zijlijn’ staan om het maar niet zo heftig binnen te hoeven laten komen. En dan gebeurt het: je raakt het contact met jezelf, met je ziel, kwijt.

Je voelt je dan verloren, op jezelf teruggeworpen en hartstikke eenzaam, met of zonder mensen om je heen.

Laat het niet zover komen, lieve mensen.
En als het toch zover is gekomen, herstel jezelf weer.
Maak het contact weer met jezelf, met jouw ziel.
En als je het niet alleen kunt, wees niet te trots en eigenwijs om daar hulp bij te zoeken.

En dan kijk je in de spiegel:

En dan zie je je ogen weer stralen.
Het licht is terug in je ogen.
Je allerbeste maatje (je ziel) is er weer.
Als een twee-eenheid sta je daar weer.

En dan zeg je:

“I’m back!”

Wedden dat dat eenzame gevoel verdwenen is als sneeuw voor de zon…..;-)