Geloof jij liever in sprookjes?

De waarheid kan heel erg hard zijn.
Zo hard zelfs, dat je het niet eens wilt of kunt geloven.
We geloven dan liever in een illusie.
Jarenlang lijden we verder, doordat we nog steeds niet beseffen dat het slechts een illusie is. Waar we voor kiezen om in geloven, terwijl de waarheid je regelmatig ‘keihard om je oren’ slaat om te kijken of je wakker kunt worden uit je zelfverkozen sprookje.
Stel:
nu toch de kerst eraan komt,
even een voor velen herkenbare case:
Je hebt een niet zo’n hele leuke familie (voorzichtig uitgedrukt).
Jij wilt natuurlijk heel graag geloven dat jij een leuke familie hebt, waarin iedereen leuk met elkaar omgaat, net als in die gezellige series op televisie en net als in die leuke families die jij kent van de verhalen van vrienden en vriendinnen (de waarheid of illusie?).
Je kunt  en wilt maar niet geloven dat het bij jou net even anders is.
Je snapt niet waarom jouw liefde en loyaliteit naar hen zo ‘onbeantwoord’ blijft, terwijl jij toch zo je best doet om geaccepteerd en gezien te worden en ‘erbij’ te horen.
Je begrijpt echt niet wat jij nou verkeerd hebt gedaan, waardoor dingen zo gelopen zijn, zoals ze zijn gelopen (vaak moeizaam, vervelend, frustrerend en niet erg liefdevol).
Een beetje spiritueel en/of bewust iemand zoekt altijd alle antwoorden bij zichzelf, want:  “als je de schuld op anderen steekt doe je aan ontkenningsgedrag en dan ben je een slachtoffer”.
Dat weet iedereen en dat wil natuurlijk niemand!! 
Dus doen we aan ‘zelfreflectie’ en kijken braaf naar onszelf en wat ons aandeel is in dit hele verhaal met die familie.
En dan ga je in therapie,
en in therapie……
en op cursus…….
nog een workshopje hier……
traininkje daar……
coachingsessietje en familieopstellinkje hier,
regressietje en hypnosesessietje daar……
En zo verstrijken de jaren.
En de familie blijft wie ze zijn.
Jij kunt daar in ieder geval niets aan veranderen.
En zijzelf?
Nee, zij ook niet.
Alleen de manier waarop jij ernaar kijkt verandert wel degelijk.
Het duurt even, maar dan heb je ook wat!
Op het moment dat je niets meer van hen gaat verwachten worden dingen rustiger.
De waarheid begint te dagen……
Op het moment dat je niet meer hoopt dat het ooit beter wordt, dan gaat het veranderen.
De waarheid begint te dagen……
Op het moment dat tot je doordringt dat zij ECHT niet hetzelfde voor jou voelen als jij voor hen (waarschijnlijk door hun eigen trauma’s, waar ze het ‘druk’ mee hebben) begint er iets te dagen.
De waarheid?
Wat hun lijden is, heeft over het algemeen totaal niets met jou te maken.
Jij komt waarschijnlijk namelijk niet eens voor in dat hele verhaal.
De waarheid!
Maar door dat verhaal van hen is hun blik vertroebeld.
Ze kunnen niet zien wie jij bent.
Sommigen kunnen jou helemaal niet eens zien.
Ze  zijn zo bezig met zichzelf, met hun eigen pijn en ellende dat het niet in ze op komt om zich ook maar af te vragen wat dingen die ze zeggen of doen voor uitwerking hebben op anderen.
Dat je daar bijvoorbeeld een ander mee zou kunnen kwetsen.             
Zo ver denken ze niet eens.
Als je tot je door kunt laten dringen dat iemand gewoon niet van jou houdt, omdat hij of zij dat nooit geleerd heeft, niet eens weet hoe dat moet en jou waarschijnlijk niet eens kan zien, dan is dat best hard.
Mensen kunnen zoiets vaak niet eens hardop uitspreken, ze krijgen het niet over hun lippen.
Maar als je die emotie tot je door durft te laten dringen.
Als jij die pijn, die daarbij hoort (die eigenlijk al heel je leven latent aanwezig is en die ervoor zorgt dat jij in soortgelijke situaties automatisch in een spagaat schiet) kunt toelaten, dan verandert er ineens iets.
Als jij hardop durft te zeggen: “Hij of zij houdt niet van mij”, zonder gelijk in tranen uit te barsten, dan verandert er iets.
Probeer het maar eens.
Door te accepteren dat dingen zijn, zoals ze zijn, hoe hard ook, verandert er iets.
Wonderbaarlijk.
Door de acceptatie ga je loslaten.
Wonderbaarlijk.
Door de acceptatie ga je ook je weerstand loslaten, want daar had je eigenlijk toch weer
het allermeeste last van.
De weerstand tegen het hele verhaal.
Het niet kunnen en willen geloven dat dingen zijn, zoals ze zijn.
Het liever geloven in die illusie, die net iets milder was dan de waarheid, maar die jouw zicht op de waarheid vertroebelde.
En als je al deze emoties, die erbij horen, hebt toegelaten, dan komt de rust.
Het inzicht.
De acceptatie.
Het mededogen.
En de humor, zoals die van Loesje:
 
 Fijne feestdagen in ieder geval, met of zonder familie…..
En voor degenen die wel een hele leuke familie hebben:
Heel veel plezier samen.
Geniet ervan.
Jullie hebben iets heel bijzonders!
En………….
Zo hou je nog wat plaats over voor de kalkoen.
(In de oven dan)

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *