Kerst.
Het feest van licht.
Het feest van vrede.
Het feest van liefde.

Maar voor hoeveel mensen geldt dit eigenlijk?
Ik heb de afgelopen weken weinig anders gehoord dan dat men zo ontzettend opzag tegen de feestdagen, behalve de mensen die ervoor op de vlucht gingen naar het buitenland bijvoorbeeld.

Hoe komt dit eigenlijk?
Waarom vinden mensen het niet leuk?
Waarom zijn mensen gestressed en depressief en ‘zullen ze blij zijn als het voorbij is’?

Eigenlijk zet mij dat enorm aan het denken.
Wat is er nu eigenlijk aan de hand?

Zou het zijn omdat het een ‘familiefeest’ is?
Ik heb een heel sterk vermoeden dat dat er alles mee te maken heeft.

En bij wie gaat het eigenlijk allemaal op rolletjes in de familie?
Ik ken er weinigen.

De verplichting wekt bij veel mensen ook enorme weerstand op.
We zullen ons moeten aanpassen aan de omstandigheden en er ‘het beste van maken’.

Herken je dit?????

Terwijl ik het opschrijf realiseer ik me de absurditeit van dit alles.

Waarom kan het niet gewoon ontspannen, leuk en gezellig zijn?
Het zijn toch feestdagen?

Een bekende wijsheid zegt:
Als je denkt volmaakt gelukkig en in bewustzijn te zijn, dus de verlichting nabij bent:
“Breng een weekendje met je familie van herkomst door en dan praten we nog eens verder…!”

Ik moest hier altijd hartelijk om lachen.
Maar eigenlijk is het helemaal geen grap.

Waarom zegt deze wijsheid zoiets eigenlijk?

Omdat bij onze familie van herkomst onze oudste pijn zichtbaar wordt.
Onze eerste emotionele ervaringen.
Onze eerste teleurstellingen.
De pijn en onmacht van onze ouders en eventueel voorouders.
De onmacht van jezelf als kind om hiermee om te gaan.
Het prilste wat jou gevormd heeft tot wie je bent of misschien eens was.
Misschien heb jij jezelf hieraan ontworsteld.

Oude patronen en overtuigingen, die ons alleen maar beperken, hebben we geprobeerd om te zetten in nieuwe patronen en overtuigingen.
We zijn er misschien zelfs voor in therapie geweest of niet.
We hebben ons proberen te ontworstelen aan de denkwijze van toen.
Regels waar je je aan moest houden, waarden en normen die tegenwoordig weinig meer van doen hebben en niet te vergeten emoties die we hebben meegenomen uit onze jeugd.
Weinig mensen heb ik horen zeggen: “Ik kom uit een liefdevol nest, waar weinig of geen problemen waren. Ik heb een heerlijke, zorgeloze jeugd gehad”.
Raar, maar toch echt waar!

Zodra we met onze familie van herkomst geconfronteerd worden stappen we emotioneel en energetisch weer een beetje terug in de tijd, alsof er niets veranderd is, alleen de uiterlijke vorm. Oude wonden worden weer aangeraakt.

We zijn ineens weer het kind, kleinkind, het zusje of broertje.

De sociale vaardigheden, die jij je eigen hebt gemaakt als ‘volwaardige’volwassene in de rol van moeder, vader, directeur van een concern, manager enz. vallen even volkomen weg.

Je bent even weer dat kleine meisje of jochie van 4, die zich moet gedragen, moet accepteren wat is en gewoon lekker haar of zijn mond moet houden.
Gewoon opzitten en pootjes geven.
Het is, zoals het is.
Accepteer ook maar gewoon dat het is zoals het is, dan kom je er met de minste ‘kleerscheuren’ doorheen.

En voor de mensen die voor zichzelf hebben gekozen en niet tegen de ander:

Hoe voelt dat nou?

Heerlijk toch?!
Jij hebt er vast heel erg veel zin in!!

Ik ook!