Wist jij dat je kunt kiezen tussen emoties?
Heel veel mensen doen dat, maar vaak gaat dat onbewust.

Er zijn 5 hoofdemoties, te weten: angst, tobben, boosheid, onrust of verdriet.
De rest valt hier eigenlijk allemaal onder.
De ene emotie ‘ligt’ ons wat meer dan de andere, die vinden we een soort ‘gemakkelijker om mee om te gaan’ dan de ander.

Welke ‘lievelingsemotie’, ‘gemakkelijkste’  of juist moeilijkste emotie we kiezen is weer afhankelijk van diverse factoren, o.a. opvoeding, karakter en je omgeving.

Dat zal ik wat nader uitleggen.
In sommige gezinnen is het soms uit den boze (J) om boos te worden, dat is namelijk ongepast.
Als kind binnen dit gezin leer je deze emotie dus al heel vroeg te onderdrukken, omdat er consequenties aan vastzitten als je deze wel toestaat.
In andere gezinnen is de emotie verdriet weer een taboe, daar mag je nooit huilen of wordt het juist beloond als je huilt door extra aandacht, iets lekkers, een cadeautje of lekker lang opblijven. ‘Je bent dan natuurlijk zielig’, dus kun je wel een extraatje gebruiken ;-). Op deze manier ontstaan vaak de slachtoffers, mensen die graag zielig zijn, omdat hier toch altijd wel iets uit te halen valt (denken ze dan en het werkt vaak ook nog!).
Dan hebben we ook nog gezinnen waar angst een taboe is, je moet altijd stoer zijn en juist op alles af gaan waar je eigenlijk bang voor bent, dus de confrontatie nooit uit de weg gaan.
Dan hebben we ook nog de gezinnen waar alles weggepoetst wordt, je mag nergens over praten en alles is ‘spik en span’ in het huis, emoties worden ‘netjes weggepoetst’.
Dit zijn maar slechts een paar voorbeelden van de mogelijkheden, maar er zijn natuurlijk nog duizenden varianten op.
En als kind is dat dus jouw voorbeeld, het gezin waar jij uitkomt de school waar je op hebt gezeten, want daar speelt zich ook nogal wat af vaak en vormt jou natuurlijk ook deel.
Vaak blijven die dingen wel aardig hangen die we geleerd hebben in onze jeugd, bewust of  onbewust.
Ook is het zo dat als we hevige emoties ervaren, we als het ware ‘teruggaan’ naar onze moederbasis, dat zijn de eerste 4 jaren van je leven. Hoe er toen werd omgegaan met emoties, daar stap je dan vaak ‘onbewust’ in terug.
Door de ervaringen uit het verleden met betrekking tot de reacties van je omgeving op jouw emoties, leer je bepaalde dingen aan of af.
Een kind gaat in principe heel puur met zijn emoties om.
Als hij boos is, is hij boos.
Als hij bang is, is hij bang en verstopt zich achter mama.
Als hij verdrietig is huilt hij de longen uit zijn lijf  om het daarna weer zo snel mogelijk te vergeten.
En noem maar op.
En op deze pure emoties wordt gereageerd vanuit de omgeving, de ouders en naaste familieleden en die reageren ook vaak weer op een door hun geconditioneerde manier.
Ik hoop dat het verhaal uit het verleden een beetje duidelijk is, want daar kan ik nog uren over uitwijden, maar daar wilde ik het nu niet over hebben. Ik wilde het hebben over hoe we NU met die emoties dealen.

In de tegenwoordige tijd hebben we vaak ook hele moeilijke emoties en de wat gemakkelijkere, althans die zo ervaren we ze. En de truc voor velen is om een wat gemakkelijkere emotie te leggen over de emotie die we zo ontzettend lastig vinden, zodat we deze niet hoeven te voelen.

De emoties verdriet vinden heel veel mensen erg lastig en leggen daar vaak boosheid over.
Kijk maar om je heen naar mensen die nogal bozig zijn, als je daar doorheen kunt prikken, vind je bijna altijd verdriet.

De emotie boosheid vinden veel mensen ook echt niet kunnen en leggen daar bijvoorbeeld de emotie tobben of onrust overheen. Ze beredeneren alles tot het niveau nul, ze piekeren zich suf, bijna dag en nacht. Of ze gaan heel erg druk in de weer met van alles en nog wat. Sociaal leven, huis poetsen, klussen en noem maar op of ze vluchten in hun werk.

De emotie angst is ook voor velen een erg lastige, vooral voor mannen, maar zeker ook voor vrouwen hoor. Vaak leggen ze daar de emotie boosheid overheen en raken snel geïrriteerd als je te dicht in de buurt van die emotie komt. Ze gebruiken het dus als een soort afweerschild.

De meer ‘onzichtbare’ emoties, zoals piekeren en onrust leggen we vaak over de andere heen als dingen niet zichtbaar mogen worden. En van de meest zichtbare emoties is boosheid wel het meest favoriet, daarna verdriet en daarna pas angst.

Als je angstig ben, dan ben je een loser en een sukkel.
Als je verdrietig bent, dan ben je een slachtoffer.
Als je boos bent, ben je toch best nog wel stoer en lijkt het of je de boel onder controle hebt.
Als je piekert hebben anderen daar niet heel veel last van, meestal alleen jijzelf.
Als je onrustig bent heeft heel de wereld er wat aan, want wat is er nou heerlijker dan iemand die in dingen doen (vaak nog voor anderen) vlucht om maar zijn of haar emoties niet te hoeven voelen? Dat zijn de mensen die poetsen tot ze een ons wegen (fijn, hoeft een ander het niet te doen), koken, klussen, verenigingswerk doen enz. Alles om maar niet te hoeven voelen.

Maar uhm…….
herken je het?
Bij anderen in je omgeving of misschien wel bij jezelf?

Als je het bij de ander herkent kun je misschien wat meer mededogen ontwikkelen over het gedrag van die ander, want die doet het ook maar, omdat  hij of zij niet met de werkelijkheid kan omgaan.
En als je het bij jezelf herkent kun je daar heel veel mee natuurlijk.
Vraag jezelf dan eens af: “Waarom vind je die onderliggende emotie zo moeilijk?”
En waarom vind je die andere emotie, die je erover heen hebt gelegd, gemakkelijker?
Je houdt natuurlijk jezelf (en anderen) een beetje voor de gek.
Het is natuurlijk een vorm van weerstand, namelijk het niet aan willen gaan van de ‘echte’ onderliggende emotie, dus blijft deze bij je.
Want zoals iedereen inmiddels weet:
“De meest zekere manier om iets voort te laten duren is er weerstand aan geven”.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen.
Maar ja, het is natuurlijk wel gewoon zo.
Dus met andere woorden:
“Datgene wat je eigenlijk niet wilt ervaren is constant latent aanwezig”.
En onbewust heb je daar altijd last van bij alles wat je doet.
Eigenlijk kwel je jezelf dus constant, terwijl als je die onderliggende emotie wel aan zou gaan, dan voelt dat natuurlijk even ontzettend, bijna onoverkomelijk, pijnlijk, maar hij lost dan wel op.
De waarheid heelt, zeg maar.
En na een tijdje voelt deze emotie waarschijnlijk een stuk minder pijnlijk.
Hij wordt minder groot.
Hij is niet meer zo’n gevaarlijk monster, wat je constant achtervolgd, maar misschien wel een schattige pup, die alleen een aai over z’n bolletje wil,

want dat is wat een emotie wil: ERKENNING!
Ik hoop dat jullie hier iets mee kunnen.
Ik heb jullie weer behoorlijke tools gegeven om weer eens lekker aan de slag te gaan met jezelf en misschien met je omgeving, maar vaak kun je daar niet zoveel mee als ze het zelf niet inzien.
Het zit best wel gecompliceerd in elkaar en omdat dingen vaak ook nog eens op een onbewust niveau werken, onze welbekende blinde vlekken, is het natuurlijk soms moeilijk de waarheid te achterhalen.
Het is eigenlijk Hogeschool Emotiekunde en dat kan lastig en pittig zijn.
Zeker als het jezelf aan gaat.
Probeer het gewoon eens.
Je leven wordt daardoor gemakkelijker, overzichtelijker en luchtiger.

En vind je dit onderwerp erg interessant en zou je daar best wel eens wat meer over willen weten?

Maak dan gewoon eens een afspraak, dan kunnen we samen kijken hoe het bij jou zit.
Ook als je er zelf niet uitkomt onder het mom van: “Twee weten meer dan één.”