Ik heb natuurlijk mijn mond altijd vol over het accepteren van je lot, dus vooral geen weerstand geven aan dingen, en dan komt alles goed en verdwijnen je problemen als sneeuw voor de zon, lees mijn vorige blogberichten maar eens terug.

En nu zit ik hier achter mijn laptop mijn eigen lot weer eens te accepteren, maar dat valt toch niet zo mee.

Al een half jaar zo’n beetje heb ik lekkage in de woonkamer. Word van het kastje naar de muur gestuurd, laat ik jullie alle details besparen, want dan wordt het zo’n lang blogbericht. Mijn dakgoten zijn inmiddels ook geleegd, één voor één uiteraard (stel je voor dat het in één keer opgelost zou zijn!), met wat maanden ertussen en wat gaatjes gedicht hier en daar op het dak en nu is er een hele aardige meneer, na wat gezeur en nog wat meer gezeur van mijn kant (want het gevoel dat je zeurt geven ze je zeker!) dan eindelijk mijn badkamer eruit aan het slopen.

Ik had vanaf het begin al gezegd dat daar het probleem vandaan kwam, lijkt me logisch als na het douchen de lekkage erger wordt, maar ………
Daar luisteren meneer de opzichter en meneer de aannemer natuurlijk niet naar,
naar zo’n ‘mevrouwtje!’

Zo gaat het dus ook in de gezondheidszorg.
Ik noem mijn cliënten met fysieke klachten dan ook vaak gekscherend ‘gediplomeerd patiënt’.

Zij weten vaak precies waar de schoen wringt en wat er nu precies aan de hand is met hun lijf, alleen de doktoren weten het beter en sturen die mensen ook vaak van het kastje naar de muur. Medicijntje hier, onderzoekje daar, fysiootje erbij, operatietje zou ook wel eens kunnen helpen, enz. Uiteindelijk zijn ze nog geen stap verder, maar hebben ze wel inmiddels een tas vol medicatie en missen hier en daar wat onderdelen aan hun lijf.

En dan komen ze uiteindelijk, na jaren, met allerlei kwalen erbij van de bijwerkingen van de medicatie bij mij terecht en of ik dan even iets voor ze kan doen?

En dan het liefst in 3 behandelingen, want ja, de vergoedingen hè……

Ik dwaal ernstig af, want het ging natuurlijk over het lesje in accepteren, maar goed dat vind ik ook nog steeds wel een ‘pittige’, dus nu we toch bezig zijn kan die gelijk ook even ‘of my chest’ zeggen de Engelsen zo leuk.

Dit zijn praktische voorbeelden van de lesjes in acceptatie waar iedereen bij tijd en wijlen voor komt te staan, waarschijnlijk kun je er zelf zo ook direct een paar benoemen waar je op dit moment ‘last van hebt’.

Maar wat nu, als het om veel ernstigere dingen gaat als dood en verlies.

Je bent ontslagen en doordat je de huur niet meer kon betalen word je met kind en al op straat gezet.
Je bent je man of vrouw na 50 jaar huwelijk plotseling verloren.
Je kind ziet het niet meer zitten en maakt er op 17-jarige leeftijd een eind aan.
Jij of één van je dierbaren heeft de diagnose ‘kanker’ gekregen.
Hoe doe je dat dan?
Ga daar maar eens aanstaan.
Het is voor niemand te hopen dat deze dingen gebeuren, maar ze horen wel bij het leven.

En dan mag je geen weerstand geven?
En dan moet je gewoon het verdriet en de boosheid net zolang toelaten totdat dit plaats maakt voor een vorm van acceptatie?
Maar kun je het eigenlijk ooit volledig accepteren dat jouw kind op jonge leeftijd moest sterven of andere ernstige dingen?!

Het klinkt allemaal zo leuk en ook spiritueel:

Geen weerstand geven…..
Gewoon accepteren wat er op je pad komt……

Vanuit de acceptatie volgt de appreciatie en van daaruit kun je het loslaten.

Alsof je dit soort dingen, als het verlies van je kind, ooit zou kunnen appreciëren!

Het is wel veel gevraagd, vinden jullie ook niet?
Maar goed, we proberen het, want het blijft een ‘waarheid als een koe’ dat je beter kunt accepteren dan weerstand kunt geven, maar het valt soms gewoon niet mee.

Laat ik maar beginnen bij mijn badkamer, dat is voor nu even een lesje in acceptatie genoeg zo en als ik het dan eindelijk morgen voor elkaar heb, dan is mijn badkamer ook klaar!