Fouten zijn er om van te leren.

Sommige mensen lopen rond met een enorm schuldgevoel over van alles en nog wat van wat ze allemaal wel niet fout hebben gedaan in hun leven. Het vreemde is dat de echte ‘schuldigen’ hier helemaal geen last van schijnen te hebben. Daarmee bedoel ik mensen die willens en weten andere mensen kwetsen, pijnigen of doden. Deze mensen hebben gewoon geen geweten en dus ook geen last van schuldgevoelens. Tot nog niet heel erg lang geleden was ik in de veronderstelling dat ieder mens aan te spreken is op zijn of haar geweten, maar sommige mensen schijnen er gewoon geen te hebben, maar dat is een heel ander onderwerp en wilde ik het nu even niet over hebben.

Nee, ik heb het over bijvoorbeeld ouders die zichzelf van alles verwijten of ex-partners. Aan deze mensen zou ik graag een paar vraagjes voor willen leggen:

–       Was jij je er bewust van dat je iets fout deed of deed je gewoon wat jou op dat moment het beste leek?

–       Handelde je vanuit onmacht of vanuit onwetendheid?

–       Kon je de gevolgen overzien van de fout die je maakte?

Ik denk dat je een fout pas een fout kunt noemen als je, terwijl je weet dat je iets fout doet, besluit het toch te doen. Als dat niet het geval is kun je het toch niet echt een fout noemen, want je weet toch nog niet dat het een fout is? Daar kom je meestal pas later achter. Tenminste als je iemand bent die spontaan en naar ‘eer en geweten’ handelt.

Sommige mensen maken wel héél gemakkelijk excuses. Het gaat dan in de trend van: “Sorry, maar eh………en dan komt het……” om vervolgens dezelfde fout wederom te maken. Zo’n excuus stelt dus niet heel veel voor en is dus niet oprecht. Sowieso als je het woordje ‘maar’ gebruikt ontkracht je datgene wat voor dat woordje genoemd werd, dus zeg dan beter helemaal niets als je het toch direct weer ontkracht. Dat is vaak als mensen niet helemaal eerlijk durven zijn, laat staan oprecht. Maar als je dus echt ergens spijt van hebt, biedt dan oprecht je excuses aan en zorg ervoor dat je deze fout niet meer maakt.

Lijkt me logisch eigenlijk.

En hoe schuldig ben je dan eigenlijk nog?

Je maakte de fout niet willens en wetens, maar vanuit onmacht en onwetendheid.

Toen je erachter kwam wat de gevolgen ervan waren kreeg je last van je geweten en dus spijt.

Op dat moment besloot je dat je deze fout niet had moeten maken en als je het over zou mogen doen zou je het zeker anders doen.

Vervolgens bood je je excuses aan.

Hier is het overigens nooit te laat voor.

Wel alleen doen als je het oprecht meent.

En uiteindelijk ben je er een beter mens door geworden.

Zo ook de ander!

Dus een win-win situatie.

Iedereen blij.

En daarna vergeef je gewoon jezelf.

Fantastisch toch?

Dus, lieve mensen:

Give yourself a break.

Nobody is perfect!